Rasowe różnice w zależności między ciśnieniem krwi a opornością na insulinę ad
Liczbę kalorii w diecie skorygowano według wagi postu mierzonej każdego ranka. Procent masy tkanki tłuszczowej i masy beztłuszczowej określono przez podwodne ważenie.31 Ciśnienie krwi
Ciśnienie krwi mierzono dwukrotnie u pielęgniarki z sfigmomanometrem o zerowej liczbie losowej (Hawksley and Sons, Lancing, Sussex, Wielka Brytania) od 13:30 do 14:30 przez trzy dni z siedzącymi osobami. Badani zostali poproszeni, aby nie pić napojów zawierających kofeinę lub jeść przez godzinę przed pomiarami. Skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi mierzono odpowiednio w czasie pierwszego i piątego dźwięku Korotkoffa. Średnia z sześciu pomiarów została przyjęta jako wartość ciśnienia krwi pacjenta. W razie potrzeby użyto dużego mankietu do pomiaru ciśnienia krwi. Częstość tętna rejestrowano przed każdym pomiarem ciśnienia krwi.
Doustny test tolerancji glukozy
Minimum trzy dni po przyjęciu, doustny test tolerancji glukozy z 75-g glukozo-równoważnikowym ładunkiem węglowodanu został wykonany po nocnym poście. Próbki krwi żylnej pobierano w celu oznaczenia stężeń glukozy i insuliny w osoczu w czasie – 15, 0, 30, 60, 120 i 180 minut. Średnia z próbek uzyskanych po – 15 i 0 minutach została przyjęta jako stężenie na czczo zarówno glukozy, jak i insuliny.
Zacisk hiperinsulinemiczny euglikemiczny
Po 7 do 14 dniach przeprowadzono dwuetapową technikę zacisku euglikemiczno-hiperinsulinemicznego po całonocnym poście od 10 do 12 godzin, jak opisano wcześniej.31 O godzinie 6 rano cewnik dożylny umieszczono w żyle przedłokciowej do wlewu insuliny, glukozy i [3-3H] glukozy. Inny cewnik został umieszczony retrogradely w żyle grzbietowej strony przeciwnej do pobrania krwi. Rękę trzymano w pudełku do rozgrzewania w temperaturze 70 ° C, po czym rozpoczęto ciągłą infuzję [3-3H] glukozy i kontynuowano przez cały pierwszy (niskodawkowy) wlew insuliny. Dwie godziny po rozpoczęciu infuzji [3-3H] glukozy rozpoczęto ciągły wlew (40 mU na metr kwadratowy powierzchni ciała na minutę) oczyszczonej insuliny świńskiej (Velosulin, Nordisk, Bethesda, Md.). Pięć minut później rozpoczęto infuzję 20-procentowej glukozy, aby utrzymać stężenie glukozy w osoczu na poziomie w przybliżeniu podstawowym. Sto minut po rozpoczęciu pierwszego wlewu insuliny rozpoczęto drugi ciągły wlew insuliny (400 mU na metr kwadratowy na minutę) i kontynuowano przez kolejne 100 minut. Średnie (. SE) stężenie glukozy i insuliny w osoczu wynosiło 5,2 . 0,02 mmol na litr i 814 . 18 pmol na litr podczas infuzji o niskiej dawce insuliny i 5,2 . 0,02 mmol na litr i 14,803 . 233 pmol na litr podczas dawkę insuliny w dawce, odpowiednio, i były podobne w trzech grupach. Współczynniki zmienności stężenia glukozy i insuliny w osoczu podczas infuzji insuliny obliczono dla każdego osobnika. Średnie współczynniki zmienności stężeń glukozy i insuliny w osoczu dla wszystkich pacjentów wynosiły odpowiednio 2,2 . 0,1% i 6,6 . 0,5% podczas infuzji o niskiej dawce insuliny i 2,8 . 0,1% i 8,6 . 0,6%, odpowiednio, podczas infuzja wysokodawkowa.
Kalorymetria pośrednia
Na godzinę przed rozpoczęciem infuzji insuliny nad głowicą badacza umieszczono wentylowany kaptur z przezroczystego plastiku
[patrz też: tahitian noni, przykłady chorób genetycznych, niskie ciśnienie rozkurczowe ]
Tags: niskie ciśnienie rozkurczowe, przykłady chorób genetycznych, tahitian noni