Ulice poprzeczne
Ulice poprzeczne, węższe, służą wyłącznie jako dojścia do domostw. Bloki mają przeważnie wymiary 100 >< 175 stóp, tj. 29,50 X 51,60 m. Czynnik topograficzny, wyrażający się w częściowo spadzistych wybrzeżach i w zawiłej linii brzegów, nadaje char,akterystyczne piętno całości. Czynnik warowności jest reprezentowany w tej samej linii wody z trzech stron miasta i w linii murów obronnych, ze strony południowej i południowo-wschodniej. Plan Miletu jest dziełem Hippodamosa, autora szeregu pokrewnych wielkich założeń kompozycji urbanistycznej, w których świadome i twórcze opanowanie dojrzewających i już z dawna działających czynników urbanistycznych świeci tryumf ostateczny. Miasto powstaje jako kolonia grecka w VI wieku przed n. Chr. i obejmuje obszar, oznaczony na planie kolorem ciemniejszym. o wymiarach około 300 X 400 m. Plan tej dzielnicy posiada zarysy charakterystyczne, uderzająco podobne do układu niewielkich miast średniowiecznych. Pokrewne czynniki urbanistyczne doprowadziły do skrystalizowania się pokrewnych konstrukcji i form. W samej podstawie planu znajdujemy układ dwóch zasadniczych arterii komunikacyjnych, krzyżujących się pod prostym katem. W stosunku do szachownicowej kanwy, na której rozwijał się plan grecki, ostatecznie skrystalizowany przez Hippodamosa, jest to zasada konstrukcyjna nowa, którą należy traktować jako charakterystyczną dla założeń urbanistycznych italskich. Spotykana w najstarszych planach etruskich i łacińskich, występuje ona wyraziście w koloniach greckich na Półwyspie Apenińskim i na Sycylii (Pompeja, Selinunt), stanowiąc zwykły fundament konstrukcji miasta od czasów najdawniejszych aż do okresu wielkiej ekspansji kolonialnej Imperium Rzymskiego. Poprzez założenia obozów rzymskich zapładnia ona urbanistykę wszystkich niemal krajów europejskich. Krzyż dwóch głównych arterii tj. północno-południowej, zwanej «cardo» i wschodnio-zachodniej, zw. «decumanus», stanowi podstawe planu starszej części miasta. Wylot cardo na północy i dwa wyloty decumantis, na wschodzie i zachodzie, przy przecięciu z linia murów tworzą bramy wjazdowe miasta. Ramię południowe cardo załamuje się i wchodzi w ulice poprzeczną. Ten system planu, który w dalszym ciągu nazywać będziemy «krzyżowym», rozwija się w różnych miastach z biegiem wieków w dwóch kierunkach i tworzy dwie grupy planów urbanistycznych. W jednej obserwujemy krzyż arterii w formie czystej i plan miasta, opierający sie na tych dwóch pod prostym kątem skrzyżowanych liniach, składa się z szeregu prostokątnych bloków, wydzielonych drugorzędnymi ulicami, przebiegającymi równolegle do carqlo i decurnanus. Wynika z tego konsekwentnie prostokątny kształt wewnętrzny całości założenia, jaki spo tykamy w obozie rzymskim. W drugiej grupie przy skrzyżowaniu wytwarza sie ośrodek życia miejskiego w postaci zespołu gmachów publicznych i odpowiednio założonych przestrzeni • wolnych placów. Na skrystalizowanie się konstrukcyjne planu miasta, w jednym lub w drugim kierunku, wpływają bezsprzecznie czynniki gospodarcze i komunikacyjne zmieniając lub rozwijając w dalszym ciągu podstawowe założenie kompozycji urbanistycznej, jakim jest plan krzyżowy. Na forum, w miarę postępu czasu i wśród zmiennych wpływów zewnętrznych, jako w bogatej kolonii greckiej, a później w mieście prowincjonalnym rzymskim, powstaje szereg okazałych gmachów publicznych: dwie Świątynie, bazylika, hale targowe, termy, budynki sądowo-administracyjne itp. Stoją one w liniach nieregularnych, tworząc wielką przestrzeń wolną, przylegającą ze wschodu do cardo i przekraczającą w tej południowej połaci decumanus. [hasła pokrewne: aflibercept, taśmy transportujące, utylizacja eternitu ]
Tags: aflibercept, taśmy transportujące, utylizacja eternitu